Dedeoglu

(website)

Het was eeuwen geleden dat Captain Critic nog ’s een Turkse pizza had gegeten. Een schande eigenlijk, in de stad met de grootste Turkse gemeenschap van het land. Tijd om daar verandering in te brengen, was dus het al bij al niet onlogische idee van de kapitein. 

Ook al had hij een tafel gereserveerd en is hij stipt op tijd, toch moet Captain Critic een tiental minuten wachten tot er een tafel vrijkomt. Geen onoverkomelijk probleem. Een grote witte Martini met wat olijven, fetakaas en pikante groene pepers maakt doorgaans vergevingsgezind. De kapitein bestelt börek (gefrituurd opgerold deegblad met geitenkaas) als voorgerecht en een pizza emirdag, een klassieke Turkse pizza met eieren, als hoofdgerecht. 

 

Er moet Captain Critic overigens nog heel kort iets van het hart, nu het toch over voorgerechten gaat. Tussen heel wat Turkse klassiekers staat er op de voorgerechtenkaart ook een bord kroketten met brood. Ja, kroketten. Met brood. Dat is dan het beeld dat bij Turkse Gentenaars bestaat van hun Vlaamse stadsgenoten: dat wij aardappelkroketten zitten te vreten als voorgerecht. En dan nog ’s met een mand brood erbij. Voor wie denkt, “dat zullen wel geen aardappelkroketten zijn zoals wij ze eten bij een zondags kalfsgebraad, dat móet iets anders zijn”: think again! Voor ieders gemak hebben de uitbaters er een foto bij gezet. Van een bord kroketten dus. Met brood.

Hoe dan ook: de börek wordt veel te vroeg op tafel gezet - amper een paar minuten nadat de kapitein zijn aperitief gekregen heeft - maar is wel smakelijk. Daarbij een eenvoudig slaatje en een mandje lekker Turks brood. Een geslaagd voorgerecht, ook al werkt de knijpfles yoghurtsaus die op tafel gezet wordt niet echt mee, wat door een defecte draaidop resulteert in een bord vól yoghurtsaus (letterlijk: een halve liter).

En dan begint de lijdensweg. Er gaat een half uur voorbij. Drie kwartier. Een uur. Echter geen Turkse pizza in zicht. Waardoor Captain Critic toch ’s informeert waar die pizza zou kunnen blijven. Het antwoord ‘ze zijn ermee bezig’ stelt enigszins gerust. Tot er opnieuw een kwartier verstreken is en de kapitein beseft dat er helemaal niemand met zijn pizza bezig is. Dat er intussen Takeaway-koeriers op en af lopen met dozen vol Turkse pizza’s maakt Captain Critic alleen maar gefrustreerder. Uiteindelijk beslist de kapitein na anderhalf uur wachten dat hij gewoon de rekening wil voor wat hij wél gegeten heeft, zodat hij naar huis kan. Een laatste poging van de ober om Captain Critic ervan te overtuigen dat ze nu toch écht wel bezig zijn aan zijn pizza is vergeefse moeite. Ligt het aan de kapitein? Hebben de obers bij Dedeoglu door dat Captain Critic geen fan is van president Erdogan? Heeft de keuken gemerkt dat de kapitein echt wel gelooft dat de Armeense genocide heeft plaatsgevonden? Ziet Captain Critic er misschien uit als een Koerd? De kapitein heeft er maar het gissen naar waarom hij geen recht schijnt te hebben op een Turkse pizza.

Als hij geweten had dat er totaal geen hoofdgerecht meer zou volgen, dan had Captain Critic elke pikante peper proper naar binnen gewerkt, de hele mand Turks brood vakkundig geledigd, en de fles yoghurtsaus - defect of niet - tot de laatste druppel leeggedronken. Maar neen, de kapitein moet het stellen met de foto’s op de menukaart en keert met honger terug huiswaarts. 

Conclusie: Dedeoglu is hét ideale restaurant voor wie graag wat kilo’s wil verliezen en een streng dieet volgt. Te veel zal je hier sowieso niet eten, daar letten de uitbaters heel erg goed op. Nog een tip voor diezelfde uitbaters trouwens: wanneer je je klanten anderhalf uur tevergeefs laat wachten op een pizza, dan kan het een goed idee zijn om die mensen iets van het huis aan te bieden, een aperitief weg te laten op de rekening, of op zijn minst je excuses aan te bieden. Dan krijg je als review misschien meer dan één ster. Het valt eventueel te overwegen.