Kobe Desramaults Private Dinner

(website)

Dat Kobe Desramaults al een hele tijd Captain Critic’s culinaire man crush is, dat is intussen bekend tot ver buiten het Gentse. Voor de kapitein is het dan ook heel eenvoudig: niemand, in binnen- óf buitenland, kan ook maar enigszins tippen aan de West-Vlaamse gastronomische halfgod die Desramaults toch wel is. Als het inmiddels al geen volwaardige god is.

 

Sinds het heengaan van Chambre Séparée moest Captain Critic zich noodgedwongen behelpen met een barbecue in Vloesberg om aan zijn o zo nodige dosis Desramaults te geraken. Een trip naar Kobe’s tijdelijke Siciliaanse stek Stazione Vucciria was er niet van gekomen. Beeldt u zich dus de vreugdesprong in waaraan de kapitein zich waagde toen hij een uitnodiging ontving om in centrum Gent een private dinner van de hand van de Poperingse meester bij te wonen. Zelfs Mondo Duplantis zou er zijn petje voor afdoen.

 

Desramaults laat er geen gras over groeien en maakt al direct indruk met enkele uitmuntende amuses: een beeldschone maki sushi zonder rijst en een verbluffende, tot in de perfectie gepocheerde oester. Een te lang gepocheerde oester kan taai worden, maar het hoeft uiteraard niet te verrassen dat Kobe Desramaults daar niet aan meedoet.

 

 

Daarna nog twee, minstens even overheerlijke hapjes: een fijn stukje gerookte paling en een tarteletje met mosselen en duxelle van paddenstoelen. Waarna het tijd is om het aperitief af te sluiten en het diner verder te zetten aan tafel. 

 

Het eerste gerecht is een soort dolma gevuld met Noordzeekrab. Het subtiele sausje maakt het geheel af. Daarna een bedrieglijk eenvoudig stuk gebrande en gelakte makreel die qua bereiding wat weg heeft van klassiek Japanse unagi. Veel meer dan wat fijngesneden lente-ui heeft dit gerecht verder niet nodig.

 

Lardo (rugspek) met pompoen, sinaasappel en pied de mouton is de volgende gang: de frisse zurigheid van de sinaasappel gaat perfect samen met het volle van de pompoen en het aardse van de paddenstoelen. De lardo is zo flinterdun dat het wel een sluier lijkt. Daarna een fantastisch stuk gegrilde rode mul, waarmee Desramaults eens te meer bewijst dat niemand het koken met vuur beter onder de knie heeft dan hij.

 

Je krijgt de West-Vlaming dan wel uit West-Vlaanderen, maar West-Vlaanderen nooit uit de West-Vlaming. Dat bewijst Desramaults met een fijne en belachelijk lekkere tutjespap (puree gemaakt met karnemelk). De volgende gang - tortelloni met truffel en aardpeer - is dan weer zo lekker dat Captain Critic zelfs vergeet om er een foto van te nemen. Wie hem kent, die weet dat zoiets zeer zelden voorkomt.

 

Gelukkig herpakt de kapitein zich door wél een foto te nemen van de lichtjes beetgare risotto met kreeft. Vraagt u zich eigenlijk nog af of die al dan niet overheerlijk was? Wel, het antwoord is bevestigend. Idem trouwens voor de perfect gegrilde en gegaarde tarbot. Wat een feest zeg.

 

De enige vleesgang is er direct wel eentje om over naar huis te schrijven. En niet zomaar een postkaart, neen: eerder een middle-sized novelle. Een uit de kluiten gewassen stuk bleu chaud gebakken onglet met wat grof zout. Onglet heeft de eigenschap dat het een uiterst smaakvol, maar tegelijk ook een iets taaier stuk vlees is. Iets wat je bij Desramaults natuurlijk in de verste verte niet gewaar wordt. Een tournedos is er niets tegen.

 

 

Na een dessert waarvan de kapitein moet toegeven dat hij al in iets te beschonken en ook wel euforische toestand verkeerde om nog te weten wat er juist inzat (een foto is wél nog gelukt!) en een wafeltje is het tijd om af te ronden. Neen, het is niet elke dag dat je de eer hebt om in een huiselijke setting de touch van de meester te mogen ervaren. Bedankt, wilde weldoener die het zag zitten om Captain Critic in je woonst te verwelkomen. Eeuwige dankbaarheid is de jouwe. En o ja, bedankt Kobe Desramaults. Eeuwige, lichtjes ongemakkelijk wordende adoratie is de jouwe.