Picobel-lo (2)
Captain Critic bezocht eethuis Picobel-lo al ‘s eerder, in het onschuldige jaar 2016. In de tussentijd lijkt er bij Picobel-lo alvast weinig veranderd te zijn. Iets wat niet meteen gezegd kan worden van de wereld daarbuiten. Donald Trump is president van de VS, de Brexit is een feit, in Syrië woedt er nog steeds oorlog en - de horror - Club Brugge is enkele keren kampioen van België geworden.
Hoe dan ook, de kapitein laat het niet aan zijn hart komen, neemt met een rode vermouth als aperitief plaats aan één van de hoge tafels, waarna er begonnen wordt met enkele toastjes met rillette van ham en een klein glaasje soep. De toastjes met hamrillette zijn heel eenvoudig, maar ook een simpel toastje kan al ’s smaken, niet? Het mini-groentensoepje is echter iets minder geslaagd. Niet dat de smaak niet in orde zou zijn, maar in de keuken heeft overduidelijk iemand het pepervat, of in dit geval de pepercontainer, in de soep laten vallen.
Als voorgerecht kiest Captain Critic voor een bordje Secreto n°7, een Belgisch-Spaanse dry-aged runderham. Daarbij enkele gele en rode kerstomaatjes en geen klassiek slaatje, maar wel smakelijke posteleinblaadjes. Sowieso origineler dan de klassieke plukjes rucola. Secreto n°7 is trouwens een perfecte symbiose van een Spaans topproduct (entrecotes van het Galicisch runderras Rubia Gallega, dat bekendstaat om zijn subtiele vetmarmering) en uitstekend Vlaams ambachtswerk. Het Iberische vlees wordt zeven weken lang (vandaar de naam) gerijpt in een marinade van zeven verschillende soorten kruiden door enkele Antwerpse topslagers. Het vlees heeft een heerlijke, intens zoutige smaak en smelt weg op de tong. Een fles Marqués de Murrieta Reserva countert het zoute vlees perfect met elegante aroma’s van rood fruit en sinaasappel.
Als hoofdgerecht een vol-au-vent ‘grand-mère’ en inderdaad, ook een gemiddeld Vlaams grootmoedertje zou een vol-au-vent als deze op tafel zetten. Videetje: check. Gehaktballen: check. Parijse champignons: check. Het videetje is aangekocht en niet huisgemaakt, maar van een brasserie zou het in huis maken van eigen videetjes misschien net iets te veel gevraagd zijn. De kip is in ieder geval zacht en in grote porties aanwezig. De grote gehaktballen zijn smakelijk en de saus heeft de juiste dikte en textuur om van een geslaagde vol-au-vent te kunnen spreken.
De frietjes zijn smakelijk, net als de huisgemaakte mayonaise. Met het slaatje met komkommer, jonge scheutjes en dezelfde kerstomaatjes en posteleinblaadjes als bij het voorgerecht is er weinig verkeerd, al moet de kapitein toegeven dat hij zich toch vooral concentreert op de aanzienlijke portie vol-au-vent en de niet minder aanzienlijke hoeveelheid frieten. Sla komt - zo is immer het lot van sla - op de tweede plaats. De Poulidor van het brasseriegerecht.
Captain Critic is klaar om naar buiten gerold te worden, maar om onduidelijke redenen bestelt hij toch nog een dame blanche. En een Glenlivet single malt. Waarom ook niet. Wetenschappelijk bewezen is het niet, maar het is in ieder geval de op jarenlang empirisch onderzoek gestoelde perceptie van de kapitein dat een ijsje zelfs bij een volle maag ‘er wel tussen loopt’.
De dame blanche is zeker smakelijk (elke dame blanche is op zijn minst smakelijk), maar het ijs lijkt niet huisgemaakt en mist in ieder geval wat smaak. Ook de chocoladesaus kon wel wat meer power gebruiken. Of ligt dat aan het feit dat de dame blanche misschien het gerecht te veel was? Wie zal het zeggen?
Picobel-lo blijft een goed adres voor smakelijke en verzorgde brasserieklassiekers. Enkel van die naam is Captain Critic geen onverdeelde fan. Wat in het voordeel van de uitbaters pleit: in Lochristi staan er gemeentelijke sancties op het niet opnemen van het achter- of voorvoegsel ‘lo’ in de naam van een horeca- of handelszaak. Van een GAS-boete tot - naargelang de ernst van de overtreding - een voormiddag aan de schandpaal of een rituele vierendeling tijdens de wekelijkse dinsdagmarkt.
Hoe dan ook, de kapitein laat het niet aan zijn hart komen, neemt met een rode vermouth als aperitief plaats aan één van de hoge tafels, waarna er begonnen wordt met enkele toastjes met rillette van ham en een klein glaasje soep. De toastjes met hamrillette zijn heel eenvoudig, maar ook een simpel toastje kan al ’s smaken, niet? Het mini-groentensoepje is echter iets minder geslaagd. Niet dat de smaak niet in orde zou zijn, maar in de keuken heeft overduidelijk iemand het pepervat, of in dit geval de pepercontainer, in de soep laten vallen.
Als voorgerecht kiest Captain Critic voor een bordje Secreto n°7, een Belgisch-Spaanse dry-aged runderham. Daarbij enkele gele en rode kerstomaatjes en geen klassiek slaatje, maar wel smakelijke posteleinblaadjes. Sowieso origineler dan de klassieke plukjes rucola. Secreto n°7 is trouwens een perfecte symbiose van een Spaans topproduct (entrecotes van het Galicisch runderras Rubia Gallega, dat bekendstaat om zijn subtiele vetmarmering) en uitstekend Vlaams ambachtswerk. Het Iberische vlees wordt zeven weken lang (vandaar de naam) gerijpt in een marinade van zeven verschillende soorten kruiden door enkele Antwerpse topslagers. Het vlees heeft een heerlijke, intens zoutige smaak en smelt weg op de tong. Een fles Marqués de Murrieta Reserva countert het zoute vlees perfect met elegante aroma’s van rood fruit en sinaasappel.
Als hoofdgerecht een vol-au-vent ‘grand-mère’ en inderdaad, ook een gemiddeld Vlaams grootmoedertje zou een vol-au-vent als deze op tafel zetten. Videetje: check. Gehaktballen: check. Parijse champignons: check. Het videetje is aangekocht en niet huisgemaakt, maar van een brasserie zou het in huis maken van eigen videetjes misschien net iets te veel gevraagd zijn. De kip is in ieder geval zacht en in grote porties aanwezig. De grote gehaktballen zijn smakelijk en de saus heeft de juiste dikte en textuur om van een geslaagde vol-au-vent te kunnen spreken.
De frietjes zijn smakelijk, net als de huisgemaakte mayonaise. Met het slaatje met komkommer, jonge scheutjes en dezelfde kerstomaatjes en posteleinblaadjes als bij het voorgerecht is er weinig verkeerd, al moet de kapitein toegeven dat hij zich toch vooral concentreert op de aanzienlijke portie vol-au-vent en de niet minder aanzienlijke hoeveelheid frieten. Sla komt - zo is immer het lot van sla - op de tweede plaats. De Poulidor van het brasseriegerecht.
Captain Critic is klaar om naar buiten gerold te worden, maar om onduidelijke redenen bestelt hij toch nog een dame blanche. En een Glenlivet single malt. Waarom ook niet. Wetenschappelijk bewezen is het niet, maar het is in ieder geval de op jarenlang empirisch onderzoek gestoelde perceptie van de kapitein dat een ijsje zelfs bij een volle maag ‘er wel tussen loopt’.
De dame blanche is zeker smakelijk (elke dame blanche is op zijn minst smakelijk), maar het ijs lijkt niet huisgemaakt en mist in ieder geval wat smaak. Ook de chocoladesaus kon wel wat meer power gebruiken. Of ligt dat aan het feit dat de dame blanche misschien het gerecht te veel was? Wie zal het zeggen?
Picobel-lo blijft een goed adres voor smakelijke en verzorgde brasserieklassiekers. Enkel van die naam is Captain Critic geen onverdeelde fan. Wat in het voordeel van de uitbaters pleit: in Lochristi staan er gemeentelijke sancties op het niet opnemen van het achter- of voorvoegsel ‘lo’ in de naam van een horeca- of handelszaak. Van een GAS-boete tot - naargelang de ernst van de overtreding - een voormiddag aan de schandpaal of een rituele vierendeling tijdens de wekelijkse dinsdagmarkt.
Herlees Captain Critic's Picobel-lo-recensie uit 2016.
Reacties
Een reactie posten