Food Lounge
De naam van brasserie Food Lounge in Lochristi mag zéér letterlijk genomen worden. Er wordt eten geserveerd (eerste check) en de zaak zelf baadt volledig en ongegeneerd in een spuuglelijk lounge-decor (tweede check). Dat dat interieur Captain Critic niet echt kan bekoren, is nog mild gesteld. Veel plastic, kleurencombinaties van zwart, wit en roze, en paarse neonverlichting die ongetwijfeld het doel heeft sfeer op te roepen. Welke sfeer dan exact, daar stelt de kapitein zich toch enige vragen bij. De sfeer van een bordeel uit de jaren negentig? Lag deze zaak op de Kortrijksesteenweg richting Sint-Martens-Latem in plaats van op de Antwerpsesteenweg richting Lokeren, men zou verwachten hier voor meer terecht te kunnen dan enkel het versterken van de innerlijke mens.
Het is een koude dag en ook binnen is het niet bepaald gezellig warm te noemen. De bediening zou bij het binnenkomen ook iets attenter mogen zijn, zo moet de kapitein het zonder begroeting stellen (idem bij het naar buiten gaan achteraf trouwens). Captain Critic neemt dan maar zelf plaats aan een tafeltje in de nabijheid van een gigantische, circa twee meter hoge witte bloempot met daarin - uiteraard - een reusachtige plastic plant. De kaart van Food Lounge is zeer divers: broodjes, panini’s, soepen, salades, croques, pasta’s, burgers, pannenkoeken, wafels, ijscoupes … De kapitein gaat echter voor een Vlaamse brasserieklassieker: een steak tartaar met frietjes.
Die steak tartaar laat niet al te lang op zich wachten en de aardige portie vlees ziet er alvast mooi rood en vers uit. Bij het slaatje had wat dressing gemogen maar het is toch vooral de halve fles over het bord gedresseerde balsamicosiroop die opvalt. In negatieve zin dan, want een stroperige, zoete crème is niet meteen de beste begeleiding van een steak tartaar. Althans niet volgens Captain Critic. De steak tartaar zelf is smakelijk, hoewel de kapitein een met het mes gesneden tartaar verkiest boven de met een gehaktmolen gemalen versie, zoals hier het geval is.
De frieten smaken - de meeste frieten smaken - maar zijn niet vers. De mayonaise lijkt dat evenmin te zijn. Een beetje spijtig misschien, maar de kapitein was er ook niet echt verbaasd over. Belangrijker is dat zijn steak tartaar hem al bij al best gesmaakt heeft. Afgezien van de emmer balsamicocrème vanzelfsprekend, die echter wel volledig in thema is met de algemene jaren negentig-look & feel van Food Lounge. Een gebrek aan consequentie kan de uitbaters alvast niet verweten worden.
Tijdens een lunch bij Food Lounge zal u ongetwijfeld ook enkele andere klassiekers uit de Vlaamse brasseriewereld weten te spotten. Zo is er het bejaarde koppel dat al jaren op elkaar uitgekeken is en eigenlijk gewoon zit af te wachten tot één van beiden (of waarom niet allebei) er het loodje bij neerlegt. Of het verzorgde, alleenstaande, wederom bejaarde dametje dat een glaasje water en een Irish coffee bestelt, om dan die Irish coffee met veel smaak leeg te drinken, het glas water onaangeroerd te laten, in het komende half uur nóg twee extra Irish coffees te bestellen, en de rest van de namiddag half bij bewustzijn in een relaxstoel voor het televisietoestel door te brengen. Captain Critic mocht zich tijdens zijn bezoek zo gelukkig prijzen beide exemplaren te kunnen spotten, en dat nagenoeg gelijktijdig. Een gevoel te vergelijken met het spotten van the big five in een Afrikaans safaripark.
Het is een koude dag en ook binnen is het niet bepaald gezellig warm te noemen. De bediening zou bij het binnenkomen ook iets attenter mogen zijn, zo moet de kapitein het zonder begroeting stellen (idem bij het naar buiten gaan achteraf trouwens). Captain Critic neemt dan maar zelf plaats aan een tafeltje in de nabijheid van een gigantische, circa twee meter hoge witte bloempot met daarin - uiteraard - een reusachtige plastic plant. De kaart van Food Lounge is zeer divers: broodjes, panini’s, soepen, salades, croques, pasta’s, burgers, pannenkoeken, wafels, ijscoupes … De kapitein gaat echter voor een Vlaamse brasserieklassieker: een steak tartaar met frietjes.
Die steak tartaar laat niet al te lang op zich wachten en de aardige portie vlees ziet er alvast mooi rood en vers uit. Bij het slaatje had wat dressing gemogen maar het is toch vooral de halve fles over het bord gedresseerde balsamicosiroop die opvalt. In negatieve zin dan, want een stroperige, zoete crème is niet meteen de beste begeleiding van een steak tartaar. Althans niet volgens Captain Critic. De steak tartaar zelf is smakelijk, hoewel de kapitein een met het mes gesneden tartaar verkiest boven de met een gehaktmolen gemalen versie, zoals hier het geval is.
De frieten smaken - de meeste frieten smaken - maar zijn niet vers. De mayonaise lijkt dat evenmin te zijn. Een beetje spijtig misschien, maar de kapitein was er ook niet echt verbaasd over. Belangrijker is dat zijn steak tartaar hem al bij al best gesmaakt heeft. Afgezien van de emmer balsamicocrème vanzelfsprekend, die echter wel volledig in thema is met de algemene jaren negentig-look & feel van Food Lounge. Een gebrek aan consequentie kan de uitbaters alvast niet verweten worden.
Tijdens een lunch bij Food Lounge zal u ongetwijfeld ook enkele andere klassiekers uit de Vlaamse brasseriewereld weten te spotten. Zo is er het bejaarde koppel dat al jaren op elkaar uitgekeken is en eigenlijk gewoon zit af te wachten tot één van beiden (of waarom niet allebei) er het loodje bij neerlegt. Of het verzorgde, alleenstaande, wederom bejaarde dametje dat een glaasje water en een Irish coffee bestelt, om dan die Irish coffee met veel smaak leeg te drinken, het glas water onaangeroerd te laten, in het komende half uur nóg twee extra Irish coffees te bestellen, en de rest van de namiddag half bij bewustzijn in een relaxstoel voor het televisietoestel door te brengen. Captain Critic mocht zich tijdens zijn bezoek zo gelukkig prijzen beide exemplaren te kunnen spotten, en dat nagenoeg gelijktijdig. Een gevoel te vergelijken met het spotten van the big five in een Afrikaans safaripark.
Reacties
Een reactie posten