De Acht Zaligheden
Restaurant De Acht Zaligheden bestaat al een hele tijd en houdt zich nog steeds kranig staande in de verraderlijke wereld van de Gentse restaurantscène. Inmiddels is het interieur wel vernieuwd en oogt alles wat frisser en moderner dan in het verleden, maar de Belgisch-Franse, en vooral Bourgondische, keuken is hier steeds de leidraad gebleven.
Van start gaan doet Captain Critic met een glas cava, waarbij hij als hapje enkele grissini krijgt en een glaasje met een eenvoudige dip van kruidenkaas, rode pesto en tomaat. Op de kaart een zestal voorgerechten, een tiental hoofd- en opnieuw een zestal nagerechten. Altijd een goed teken wanneer er niet te veel gerechten op een kaart staan, de kans dat alles vers is, is dan ook een stuk groter.
Als voorgerecht kiest de kapitein nog ’s voor een ouderwetse klassieker: een carpaccio van rund met in dit geval parmezaan, balsamico, zongedroogde tomaten, pijnboompitten en een fikse portie rucola. Een ietwat onorthodoxe toevoeging zijn de augurken, maar op zich gaan ook die wel best goed samen met het rauwe rundvlees. Die rundcarpaccio zelf is vers, mooi rood, fijn gesneden en smaakt dus zoals het hoort. Captain Critic is best tevreden dat hij nog ’s voor deze oerklassieker geopteerd heeft. Bij zijn voor- en hoofdgerecht ledigt de kapitein overigens een smakelijke fles Vacqueyras, immer een uitstekende keuze bij gerechten met rood vlees.
Want ja, ook Captain Critic’s hoofdgerecht is er eentje met rood vlees: een runderbiefstuk met frieten en béarnaise. Inderdaad, de kapitein gaat deze avond voor niet één, maar wel twéé borden vol gezondheidsrisico’s. Zijn - cilindervormige - biefstuk is wel minder saignant dan hij gewild (én gevraagd) had en houdt wat het midden tussen saignant en à point. Wie de kapitein kent weet inmiddels ongetwijfeld dat àls Captain Critic’s biefstukken al ergens het midden tussen dienen te houden, dat dan tussen saignant en bleu is, en zeker niet à point. Dat gezegd zijnde prijst de kapitein zich wel gelukkig met het niet onaanzienlijke potje verse - én smakelijke - béarnaisesaus. De frieten zijn wat merkwaardig, ongeschild en qua vorm eerder een soort lange platte balken dan de klassieke brasseriefriet, maar ze zijn best lekker en de mayonaise is vers. De groenten zijn weinig spectaculair: een potje koolsla verstopt onder een lading tuinkers en een warme halve tomaat met een schijf overbodige kruidenboter. Overbodig gezien de reeds overweldigende portie boter in Captain Critic’s potje béarnaisesaus. We moeten nu ook niet gaan overdrijven met die gezondheidsrisico’s, zelfs de kapitein heeft zijn grenzen.
Met zijn dessert gaat Captain Critic dan weer de jaren negentig-tour op: een duo chocolademousse. Veel meer nineties kan dat niet worden, of het zou opgediend moeten worden op een CD’tje van 2 Fabiola. Door Zohra en Patje Krimson zelf. De kapitein is ook tevreden om te zien dat het keukenteam van De Acht Zaligheden kosten noch moeite gespaard heeft om haar duo chocomousse de volledige jaren negentig-behandeling te geven: twee dikke porties donkere en witte chocolademousse (uiteraard met een spuitzak in een diep bord gespoten), vergezeld van een aardbei, een stuk mango, een stuk passievrucht en ja, zelfs een ananaskers, een vrucht zó jaren negentig dat er op elk exemplaar, als je héél erg goed kijkt, een Kappa-logo gedrukt staat. Controleer dat maar ’s wanneer u nog ’s een ananaskers onder ogen krijgt. De chocolademousse zelf, en dan bij uitstek de witte variant, valt overigens zeker in de smaak.
De bediening bij De Acht Zaligheden is best vriendelijk, maar maakt over de hele avond bekeken toch iets te veel uitschuivers, gaande van verkeerd opgenomen bestellingen, een te snel tempo tussen de verschillende gangen, verwarring tussen voor- en hoofdgerechten, onduidelijkheid of een biefstuk saignant of à point gebakken is, tot het niet of te laat bijschenken van de wijn. Moest u het zich afvragen: uiteraard is Captain Critic zo iemand die niet aarzelt om dan maar zelf zijn wijn uit te schenken. Of wat dacht u? Hoe dan ook: geen vlekkeloos rapport dus voor De Acht Zaligheden, maar een B-attest is toch vermeden.
Van start gaan doet Captain Critic met een glas cava, waarbij hij als hapje enkele grissini krijgt en een glaasje met een eenvoudige dip van kruidenkaas, rode pesto en tomaat. Op de kaart een zestal voorgerechten, een tiental hoofd- en opnieuw een zestal nagerechten. Altijd een goed teken wanneer er niet te veel gerechten op een kaart staan, de kans dat alles vers is, is dan ook een stuk groter.
Als voorgerecht kiest de kapitein nog ’s voor een ouderwetse klassieker: een carpaccio van rund met in dit geval parmezaan, balsamico, zongedroogde tomaten, pijnboompitten en een fikse portie rucola. Een ietwat onorthodoxe toevoeging zijn de augurken, maar op zich gaan ook die wel best goed samen met het rauwe rundvlees. Die rundcarpaccio zelf is vers, mooi rood, fijn gesneden en smaakt dus zoals het hoort. Captain Critic is best tevreden dat hij nog ’s voor deze oerklassieker geopteerd heeft. Bij zijn voor- en hoofdgerecht ledigt de kapitein overigens een smakelijke fles Vacqueyras, immer een uitstekende keuze bij gerechten met rood vlees.
Want ja, ook Captain Critic’s hoofdgerecht is er eentje met rood vlees: een runderbiefstuk met frieten en béarnaise. Inderdaad, de kapitein gaat deze avond voor niet één, maar wel twéé borden vol gezondheidsrisico’s. Zijn - cilindervormige - biefstuk is wel minder saignant dan hij gewild (én gevraagd) had en houdt wat het midden tussen saignant en à point. Wie de kapitein kent weet inmiddels ongetwijfeld dat àls Captain Critic’s biefstukken al ergens het midden tussen dienen te houden, dat dan tussen saignant en bleu is, en zeker niet à point. Dat gezegd zijnde prijst de kapitein zich wel gelukkig met het niet onaanzienlijke potje verse - én smakelijke - béarnaisesaus. De frieten zijn wat merkwaardig, ongeschild en qua vorm eerder een soort lange platte balken dan de klassieke brasseriefriet, maar ze zijn best lekker en de mayonaise is vers. De groenten zijn weinig spectaculair: een potje koolsla verstopt onder een lading tuinkers en een warme halve tomaat met een schijf overbodige kruidenboter. Overbodig gezien de reeds overweldigende portie boter in Captain Critic’s potje béarnaisesaus. We moeten nu ook niet gaan overdrijven met die gezondheidsrisico’s, zelfs de kapitein heeft zijn grenzen.
Met zijn dessert gaat Captain Critic dan weer de jaren negentig-tour op: een duo chocolademousse. Veel meer nineties kan dat niet worden, of het zou opgediend moeten worden op een CD’tje van 2 Fabiola. Door Zohra en Patje Krimson zelf. De kapitein is ook tevreden om te zien dat het keukenteam van De Acht Zaligheden kosten noch moeite gespaard heeft om haar duo chocomousse de volledige jaren negentig-behandeling te geven: twee dikke porties donkere en witte chocolademousse (uiteraard met een spuitzak in een diep bord gespoten), vergezeld van een aardbei, een stuk mango, een stuk passievrucht en ja, zelfs een ananaskers, een vrucht zó jaren negentig dat er op elk exemplaar, als je héél erg goed kijkt, een Kappa-logo gedrukt staat. Controleer dat maar ’s wanneer u nog ’s een ananaskers onder ogen krijgt. De chocolademousse zelf, en dan bij uitstek de witte variant, valt overigens zeker in de smaak.
De bediening bij De Acht Zaligheden is best vriendelijk, maar maakt over de hele avond bekeken toch iets te veel uitschuivers, gaande van verkeerd opgenomen bestellingen, een te snel tempo tussen de verschillende gangen, verwarring tussen voor- en hoofdgerechten, onduidelijkheid of een biefstuk saignant of à point gebakken is, tot het niet of te laat bijschenken van de wijn. Moest u het zich afvragen: uiteraard is Captain Critic zo iemand die niet aarzelt om dan maar zelf zijn wijn uit te schenken. Of wat dacht u? Hoe dan ook: geen vlekkeloos rapport dus voor De Acht Zaligheden, maar een B-attest is toch vermeden.
Reacties
Een reactie posten