Faim Fatale
Faim Fatale wordt gerund door twee jonge mannen - één in de keuken, één in de zaal - en hoewel het culinaire niveau best verfijnd genoemd mag worden, is de sfeer in het restaurant toch eerder casual en weinig pretentieus, met op de achtergrond een uitgebreide selectie uitstekende muziek (hier is bij de selectie een kenner aan de slag geweest).
Er kan gekozen worden voor enkele à la carte-gerechten, maar Captain Critic opteert voor het 4 gangen-verrassingsmenu, volgens Faim Fatale zelf de beste manier om het restaurant te leren kennen. En wie is de kapitein om de uitbaters hierin tegen te spreken?
Bij het aperitief (een eenvoudig glas prosecco deze keer, de kapitein doet ook maar ‘s casual) worden al twee lekkere gerechtjes geserveerd: een klein bordje met ruw gesneden tartaar van rauwe zalm met daarbij ook nog venkel en gesnipperde rode ui, en daarnaast een lauw bloemkoolsoepje met enkele bloemkoolroosjes. Eenvoudig en smakelijk.
Een ceviche-achtige bereiding van ruw gesneden zeebaars is het eerste voorgerecht. De vis is perfect bereid en wordt vergezeld van komkommer, radijs, wakame, koriander en een ponzu-sausje (een Japanse saus op basis van mirin, rijstazijn, gedroogde bonito flakes en zeewier). De presentatie is ruw maar verzorgd en de smakencombinaties zitten goed.
Het tweede voorgerecht is een rechttoe rechtaan bord gesauteerde venusschelpen in een nage van pastis en eigen nat, sjalot, look, brunoise van tomaat en gestoofde lamsoor. Opnieuw primeert niet presentatie maar smaak, en daar is niets mis mee. De look is in grote hoeveelheden aanwezig, en dat gaat perfect samen met de fijne venusschelpen. Evenals de lamsoor, ook wel zeespinazie genoemd, die één van Captain Critic’s favoriete groenten moet zijn. Enkel brunoise van tomaat verkiest de kapitein wel ontveld, dat is iets fijner. Het is misschien slechts een detail maar zo nu en dan moeten er ’s muggen gezift worden. Klein, ongetwijfeld overbodig weetje trouwens: wat in restaurants steevast lamsoor genoemd wordt, is eigenlijk helemaal geen lamsoor, omwille van de simpele reden dat lamsoor niet eetbaar is. Wat alom foutief geserveerd wordt als lamsoor is eigenlijk zulte (of ook wel zeeaster). Doe met deze, achteraf gezien inderdaad volstrekt overbodige informatie wat u wil.
Het hoofdgerecht is perfect gebakken eendenborst met seizoensgroenten (lees: een stukje groene asperge, artisjok, gele biet, aardappel) en een heerlijk, intens ‘vlezig’ sausje. Door de succulente mulard-eendenborst en het uiterst smakelijke sausje waarschijnlijk het hoogtepunt van de avond. De kapitein kan trouwens de formule aangepaste wijnen bij Faim Fatale ten zeerste aanbevelen. De geserveerde wijnen zijn verrassend, passen mooi bij de verschillende gerechten en de hoeveelheden zijn genereus, zeg maar gerust copieus. Een woord dat in combinatie met het woord ‘wijn’ klinkt als muziek in de oren.
Het dessert is een frisse combinatie van aardbeien met een romige mascarpone, enkele toefjes citroencrème en een kletskopje (voor wie dat niet kent, ten eerste: schaam u, ten tweede: het betreft een hard, dun en knapperig koekje, dat bereid wordt met suiker en boter). Naast de aardbeien op een afzonderlijk bordje een bol vanille-roomijs en een crumble. Hoewel Captain Critic vooral liefhebber is van nagerechten voorzien van hartaderverstoppende hoeveelheden chocolade, kan hij best leven met dit frisse aardbeiendessert.
Om af te sluiten een Macallan met daarbij een hartvormige chocoladepraline (een leftover van Valentijn?) en een stuk cake met chocoladestukjes. Een cake die qua consistentie overigens de massadichtheid van lood benadert. Geen kritiek overigens. Faim Fatale is een aanrader voor wie graag ’s wil genieten van een culinaire maaltijd, maar het eerder stijve en formele van sommige restaurants met een vergelijkbaar niveau graag wil vermijden. De kapitein zelf, die houdt van beide.
Er kan gekozen worden voor enkele à la carte-gerechten, maar Captain Critic opteert voor het 4 gangen-verrassingsmenu, volgens Faim Fatale zelf de beste manier om het restaurant te leren kennen. En wie is de kapitein om de uitbaters hierin tegen te spreken?
Bij het aperitief (een eenvoudig glas prosecco deze keer, de kapitein doet ook maar ‘s casual) worden al twee lekkere gerechtjes geserveerd: een klein bordje met ruw gesneden tartaar van rauwe zalm met daarbij ook nog venkel en gesnipperde rode ui, en daarnaast een lauw bloemkoolsoepje met enkele bloemkoolroosjes. Eenvoudig en smakelijk.
Een ceviche-achtige bereiding van ruw gesneden zeebaars is het eerste voorgerecht. De vis is perfect bereid en wordt vergezeld van komkommer, radijs, wakame, koriander en een ponzu-sausje (een Japanse saus op basis van mirin, rijstazijn, gedroogde bonito flakes en zeewier). De presentatie is ruw maar verzorgd en de smakencombinaties zitten goed.
Het tweede voorgerecht is een rechttoe rechtaan bord gesauteerde venusschelpen in een nage van pastis en eigen nat, sjalot, look, brunoise van tomaat en gestoofde lamsoor. Opnieuw primeert niet presentatie maar smaak, en daar is niets mis mee. De look is in grote hoeveelheden aanwezig, en dat gaat perfect samen met de fijne venusschelpen. Evenals de lamsoor, ook wel zeespinazie genoemd, die één van Captain Critic’s favoriete groenten moet zijn. Enkel brunoise van tomaat verkiest de kapitein wel ontveld, dat is iets fijner. Het is misschien slechts een detail maar zo nu en dan moeten er ’s muggen gezift worden. Klein, ongetwijfeld overbodig weetje trouwens: wat in restaurants steevast lamsoor genoemd wordt, is eigenlijk helemaal geen lamsoor, omwille van de simpele reden dat lamsoor niet eetbaar is. Wat alom foutief geserveerd wordt als lamsoor is eigenlijk zulte (of ook wel zeeaster). Doe met deze, achteraf gezien inderdaad volstrekt overbodige informatie wat u wil.
Het hoofdgerecht is perfect gebakken eendenborst met seizoensgroenten (lees: een stukje groene asperge, artisjok, gele biet, aardappel) en een heerlijk, intens ‘vlezig’ sausje. Door de succulente mulard-eendenborst en het uiterst smakelijke sausje waarschijnlijk het hoogtepunt van de avond. De kapitein kan trouwens de formule aangepaste wijnen bij Faim Fatale ten zeerste aanbevelen. De geserveerde wijnen zijn verrassend, passen mooi bij de verschillende gerechten en de hoeveelheden zijn genereus, zeg maar gerust copieus. Een woord dat in combinatie met het woord ‘wijn’ klinkt als muziek in de oren.
Het dessert is een frisse combinatie van aardbeien met een romige mascarpone, enkele toefjes citroencrème en een kletskopje (voor wie dat niet kent, ten eerste: schaam u, ten tweede: het betreft een hard, dun en knapperig koekje, dat bereid wordt met suiker en boter). Naast de aardbeien op een afzonderlijk bordje een bol vanille-roomijs en een crumble. Hoewel Captain Critic vooral liefhebber is van nagerechten voorzien van hartaderverstoppende hoeveelheden chocolade, kan hij best leven met dit frisse aardbeiendessert.
Om af te sluiten een Macallan met daarbij een hartvormige chocoladepraline (een leftover van Valentijn?) en een stuk cake met chocoladestukjes. Een cake die qua consistentie overigens de massadichtheid van lood benadert. Geen kritiek overigens. Faim Fatale is een aanrader voor wie graag ’s wil genieten van een culinaire maaltijd, maar het eerder stijve en formele van sommige restaurants met een vergelijkbaar niveau graag wil vermijden. De kapitein zelf, die houdt van beide.
Reacties
Een reactie posten