Amatsu
Aan Japanse restaurants geen gebrek in Gent. Maar die plekken waar je in het Gentse Japans kunt eten specialiseren zich toch vooral in sushi en - de laatste tijd meer en meer - ramen. Niet dat je bij Amatsu geen sushi kan eten, zeker niet (er is zelfs een bar waar je kan aanschuiven om de versgemaakte maki, nigiri en sashimi te proeven), maar Amatsu onderscheidt zich van de Japanse collega’s in Gent door het aanbieden van traditionele Japanse menu’s en gerechten zoals gyoza, tonkatsu, unadon en yakisoba, die je elders minder snel op de kaart zal tegenkomen.
Vanzelfsprekend is Captain Critic een fan van sushi, maar de Japanse keuken is oneindig veel meer dan enkel rauwe vis en rijst. Lang moet hij dus niet twijfelen over zijn keuze voor het traditionele Japanse menu, mét bijpassende sake’s uiteraard. In afwachting van het menu kan de kapitein alvast wat lurken van zijn zoete Japanse pruimwijn en smullen van smakelijke edamame (groene onrijpe sojabonen in de peul, licht gekookt en gezouten).
Het menu gaat van start met wakame su en nimono. Wakame su is een soort salade van zeewier met komkommer, op smaak gebracht met azijn. De nimono bestaat uit een viscakeje en verschillende groenten (onder meer wortel, shiitake, sugar snap, paarse aardappel en lotuswortel), die zacht gekookt werden, doorgaans in een dashibouillon met sake en sojasaus. De smaken zijn zacht, niet al te uitgesproken (een veel voorkomende eigenschap van de Japanse keuken) en het geheel is vooral een uiterst gezonde manier om van start te gaan.
Van de houder voor de eetstokjes is overigens een stukje afgebroken. Iets wat de kapitein maar met de mantel der liefde zal toedekken en catalogeren onder de noemer wabi-sabi, de esthetische filosofie die zegt dat dat wat imperfect is, zelfs gebroken, net esthetische waarde verkrijgt door de imperfectie. Voel u vrij deze uitleg bij uw vrouw te gebruiken wanneer u volgende keer tijdens het afdrogen weer een bord laat vallen.
Bij elke gang zal Captain Critic dus ook een bijpassend glaasje sake krijgen. Al te veel uitweiden zal hij maar niet doen, behalve dat sake in onze contreien nog steeds zwaar onderschat wordt. De Japanse nationale drank is immers net zo verscheiden als wijn, zowel op vlak van smaak als kwaliteit. Zo verschillen de sake’s die de kapitein bij Amatsu kan degusteren evenzeer van elkaar als een Bordeaux verschilt van een Côtes du Rhône. De gemiddelde Fransoos weet wat de kapitein bedoelt.
De volgende gang bestaat uit één van Captain Critic’s favoriete Japanse street foods (en wees maar zeker: er zijn er meerdere): gyoza, in dit geval van kip. Gyoza zijn een soort Japanse dumplings, die niet alleen gestoomd, maar ook nog ‘s afgebakken worden. De gyoza van de kapitein, 2 stuks gevuld met kip en kool, zijn volgens de regels van de kunst bereid: flinterdun deeg, sappige vulling en geserveerd met de typische zoet-zout-zure gyoza-dipsaus. Uiterst lekker en het hadden er gerust drie of vier in plaats van twee mogen zijn.
Als hoofdgerecht heeft de kapitein geopteerd voor tonkatsu, wat je héél kort door de bocht zou kunnen omschrijven als een Japanse wienerschnitzel (wienaru schnitzaru). Tonkatsu (gepaneerd varkensvlees) is volledig terecht uiterst populair in Japan. Zo zijn er speciale tonkatsu-restaurants en wie in Japan al een shinkansen of bullet train genomen heeft, kent zeker de tonkatsu ekiben: de treinstation-versie van tonkatsu, geperst tussen wit brood zonder korst.
De tonkatsu is heerlijk: smakelijk varkensvlees in fijne reepjes, met een uiterst krokante pankokorst. Naar goede Japanse traditie wordt er bij het hoofdgerecht een hele waaier van bijgerechtjes op stijlvol servies geserveerd: misosoep, rijst, tsukemono (Japanse pickles, in dit geval van Japanse komkommer) en wakame. Daarnaast ook de typische tonkatsu-saus, een soort hypergeconcentreerde worcestershiresaus. Captain Critic zou niet graag de afwas doen bij Amatsu, maar hij is uiteraard wel in zijn nopjes met de typisch Japanse ervaring die op deze manier gecreëerd wordt.
Het dessert is een matcha crème brûlée, weinig verrassend gezien de aan de grenzen van het waanzinnige grenzende liefde van de Japanners voor all things matcha, een liefde even groot als de Japanse liefde voor Gudetama, Hello Kitty en kattencafés. Er is matchathee uiteraard, maar ook ijsjes, wafels, gebakjes en zelfs matcha-kitkats (kitkats: nog zoiets waar onze Japanse vrienden helemaal gek van worden). De crème brûlée van matcha is geslaagd: krokant laagje suiker, smakelijke crème met een mooie balans tussen zoet en de typische smaak van matcha, lekker kitscherig afgewerkt met een ananaskers.
Er wordt afgerond met een geïmporteerd Japans snoepje, een marshmallow met druivensmaak. De kapitein hoopt nog steeds dat er iemand (liefst een Japanner die er iets van kent natuurlijk) bereid is een kaiseki-restaurant te openen in Gent, maar voorlopig is Amatsu op het vlak van de betere authentieke Japanse keuken nog steeds the next best thing. Waarvoor domo arigato gozaimasu.
Vanzelfsprekend is Captain Critic een fan van sushi, maar de Japanse keuken is oneindig veel meer dan enkel rauwe vis en rijst. Lang moet hij dus niet twijfelen over zijn keuze voor het traditionele Japanse menu, mét bijpassende sake’s uiteraard. In afwachting van het menu kan de kapitein alvast wat lurken van zijn zoete Japanse pruimwijn en smullen van smakelijke edamame (groene onrijpe sojabonen in de peul, licht gekookt en gezouten).
Het menu gaat van start met wakame su en nimono. Wakame su is een soort salade van zeewier met komkommer, op smaak gebracht met azijn. De nimono bestaat uit een viscakeje en verschillende groenten (onder meer wortel, shiitake, sugar snap, paarse aardappel en lotuswortel), die zacht gekookt werden, doorgaans in een dashibouillon met sake en sojasaus. De smaken zijn zacht, niet al te uitgesproken (een veel voorkomende eigenschap van de Japanse keuken) en het geheel is vooral een uiterst gezonde manier om van start te gaan.
Van de houder voor de eetstokjes is overigens een stukje afgebroken. Iets wat de kapitein maar met de mantel der liefde zal toedekken en catalogeren onder de noemer wabi-sabi, de esthetische filosofie die zegt dat dat wat imperfect is, zelfs gebroken, net esthetische waarde verkrijgt door de imperfectie. Voel u vrij deze uitleg bij uw vrouw te gebruiken wanneer u volgende keer tijdens het afdrogen weer een bord laat vallen.
Bij elke gang zal Captain Critic dus ook een bijpassend glaasje sake krijgen. Al te veel uitweiden zal hij maar niet doen, behalve dat sake in onze contreien nog steeds zwaar onderschat wordt. De Japanse nationale drank is immers net zo verscheiden als wijn, zowel op vlak van smaak als kwaliteit. Zo verschillen de sake’s die de kapitein bij Amatsu kan degusteren evenzeer van elkaar als een Bordeaux verschilt van een Côtes du Rhône. De gemiddelde Fransoos weet wat de kapitein bedoelt.
De volgende gang bestaat uit één van Captain Critic’s favoriete Japanse street foods (en wees maar zeker: er zijn er meerdere): gyoza, in dit geval van kip. Gyoza zijn een soort Japanse dumplings, die niet alleen gestoomd, maar ook nog ‘s afgebakken worden. De gyoza van de kapitein, 2 stuks gevuld met kip en kool, zijn volgens de regels van de kunst bereid: flinterdun deeg, sappige vulling en geserveerd met de typische zoet-zout-zure gyoza-dipsaus. Uiterst lekker en het hadden er gerust drie of vier in plaats van twee mogen zijn.
Als hoofdgerecht heeft de kapitein geopteerd voor tonkatsu, wat je héél kort door de bocht zou kunnen omschrijven als een Japanse wienerschnitzel (wienaru schnitzaru). Tonkatsu (gepaneerd varkensvlees) is volledig terecht uiterst populair in Japan. Zo zijn er speciale tonkatsu-restaurants en wie in Japan al een shinkansen of bullet train genomen heeft, kent zeker de tonkatsu ekiben: de treinstation-versie van tonkatsu, geperst tussen wit brood zonder korst.
De tonkatsu is heerlijk: smakelijk varkensvlees in fijne reepjes, met een uiterst krokante pankokorst. Naar goede Japanse traditie wordt er bij het hoofdgerecht een hele waaier van bijgerechtjes op stijlvol servies geserveerd: misosoep, rijst, tsukemono (Japanse pickles, in dit geval van Japanse komkommer) en wakame. Daarnaast ook de typische tonkatsu-saus, een soort hypergeconcentreerde worcestershiresaus. Captain Critic zou niet graag de afwas doen bij Amatsu, maar hij is uiteraard wel in zijn nopjes met de typisch Japanse ervaring die op deze manier gecreëerd wordt.
Het dessert is een matcha crème brûlée, weinig verrassend gezien de aan de grenzen van het waanzinnige grenzende liefde van de Japanners voor all things matcha, een liefde even groot als de Japanse liefde voor Gudetama, Hello Kitty en kattencafés. Er is matchathee uiteraard, maar ook ijsjes, wafels, gebakjes en zelfs matcha-kitkats (kitkats: nog zoiets waar onze Japanse vrienden helemaal gek van worden). De crème brûlée van matcha is geslaagd: krokant laagje suiker, smakelijke crème met een mooie balans tussen zoet en de typische smaak van matcha, lekker kitscherig afgewerkt met een ananaskers.
Er wordt afgerond met een geïmporteerd Japans snoepje, een marshmallow met druivensmaak. De kapitein hoopt nog steeds dat er iemand (liefst een Japanner die er iets van kent natuurlijk) bereid is een kaiseki-restaurant te openen in Gent, maar voorlopig is Amatsu op het vlak van de betere authentieke Japanse keuken nog steeds the next best thing. Waarvoor domo arigato gozaimasu.
Reacties
Een reactie posten