Keyaki

(website)

Restaurant Keyaki in Destelbergen behoort tot het soort etablissementen dat Captain Critic graag groepeert onder de verzamelnaam ‘wokrestaurants’. Met wokken heeft de kapitein geen probleem, uiteraard niet, maar vreemd genoeg wordt er in ‘wokrestaurants’ ostentatief en als per definitie nooit écht gewokt. Wokken staat niet gelijk aan een hoop ingrediënten een halve minuut in een grote bak kokend water kieperen om diezelfde ingrediënten, eens gekookt, nog snel even in een hete wokpan te gooien, gewoon om het vocht er even uit te bakken. Elke echte Aziatische chef draait er zich bij om in het graf. Gesteld dat hij al dood is natuurlijk.


Uit zelfbehoud kiest Captain Critic er bij zijn bezoek aan Keyaki dus bewust voor om vooral niets ‘gewokt’ te eten. En dat blijkt geen al te moeilijke opgave, aangezien bij Keyaki, en de kapitein citeert, “ieder zijn/haar smaak vindt, door verschillende keukens uit diverse wereldhoeken te combineren”. Goh, gelukkig maar, klinkt dat even veelbelovend zeg.


Met ‘diverse wereldhoeken’ wordt bij nader toezicht vooral China (loempia’s, dimsum, gebakken rijst en noedels), Japan (sushi, teppanyaki) en de diepvriesafdeling van de lokale Colruyt (frieten, frikandellen, kipnuggets) bedoeld. Het buffet is à volonté, een term die bijna per definitie verdacht is, een beetje zoals een kalende man van middelbare leeftijd gekleed in lichtbruine overjas in de buurt van een kinderspeeltuin.

Aan het voorgerechtenbuffet kan je zelfs een typisch Vlaamse koude schotel samenstellen (met tonijn gevulde perziken uit blik!) maar Captain Critic beslist toch maar ietwat in thema te blijven en enkel voor Aziatische gerechten te gaan. Beginnen doet hij met een bordje sushi. De wakame en de nigiri met zalm en scampi zijn best te pruimen, maar de inside out rolls zijn een stuk minder. Besprenkeld met fluorescerende viseitjes en een vreemd sausje is het toch vooral het veel te harde norivel dat de smaak verpest. Daarnaast is ook de wasabi eigenlijk helemaal geen wasabi, en niet echt lekker.

Zijn tweede bord stelt de kapitein samen met wat gefrituurde hapjes en een metalen stoommandje met dimsum. Over de miniloempia, de minisamosa en de gepaneerde scampi kan weinig meer gezegd worden dan dat ze even lekker zijn als een gemiddeld assortiment Aziatische hapjes uit de diepvriesafdeling van de Aldi. Wat ze in dit geval hoogstwaarschijnlijk ook gewoon zíjn. De dimsum zijn niet slecht van smaak maar het deeg is jammer genoeg wat rubberachtig.

Een volgende bord vult de kapitein met gebakken noedels, iets wat op babi pangang lijkt en gefrituurde scampi’s. Babi pangang is doorgaans Captain Critic’s favoriete item op de kaart bij de Chinees maar deze onbestemde, behoorlijk smaakloze versie wekt maar weinig enthousiasme op. De gefrituurde scampi’s zijn vreemd genoeg ongepeld (!) en zijn dus simpelweg oneetbaar. Iets wat de kapitein jammer genoeg pas merkt wanneer hij er één in zijn mond heeft gestoken. De noedels met wat gemengde groenten zijn dan nog het meest geslaagd.


Captain Critic kan het toch niet laten om ook ’s aan te schuiven aan de teppanyaki, alwaar hij een biefstuk, wat rode ui en enkele champignons laat bakken. Wat rijst en een kwak béarnaise uit een plastic pot zoals je die ook in een frituur aantreft vervolledigen zijn bord. De biefstuk werd besprenkeld met wat sojasaus en is verrassend goed gebakken (saignant). De groenten zijn wat ze zijn: groenten kort gebakken op een teppanyakiplaat. De rijst is eerder saai en mist smaak.

Dat de desserts huisgemaakt zouden zijn, is ongetwijfeld veel te veel gevraagd voor een zaak als Keyaki. De kapitein neemt dus maar genoegen met enkele industrieel bereide gebakjes en zoetigheden. De crème brûlée en de chocomousse zijn eerder ondermaats, de gebakjes (chocoladetaart, wortelcake en een roomsoes) zijn wel smakelijk. Maar daar moet eerder de industriële bakkerij waar ze vandaan komen voor gefeliciteerd worden dan Keyaki.


Keyaki is gevestigd in het reusachtige pand waar tot voor kort Eetwinkel Van Cauwenberghe te vinden was, een zaak gericht op kwalitatieve, hoogstaande producten, waar je aan verschillende togen ook een lekker hapje kon eten. De zaak moest jammer genoeg de deuren sluiten, het project van de Eetwinkel bleek iets te hoog gegrepen voor Destelbergen. De overgang van Eetwinkel Van Cauwenberghe naar ‘wereldkeukenrestaurant’ Keyaki kan best wel bruusk genoemd worden. Van kwaliteitsvolle producten naar - en de kapitein is hier zijn meest eufemistische zelve - nét iets minder kwaliteitsvolle producten. Van het gevoel van luxewarenhuizen zoals de Berlijnse KaDeWe naar minifrikandellen uit de diepvries. Captain Critic mist de Eetwinkel.