#Falafel
#Falafel is niet de enige Gentse falafelzaak die de laatste jaren het levenslicht gezien heeft. De kans is klein dat u niet weet wat falafel juist is, maar toch: onderschat de horden niet die nog elke dag zweren bij patatjes-vlees-groentjes. Voor hen dus toch enige uitleg: falafel zijn gefrituurde balletjes van gestampte kikkererwten of tuinbonen. Naargelang de bron ligt de origine in Libanon of Egypte. En het is uit dat laatste land dat de uitbaters van #Falafel afkomstig lijken te zijn. Captain Critic heeft het hen niet gevraagd, maar Luxor, Aswan en Nuba zijn namen van gerechten die weinig twijfel laten.
Het ligt waarschijnlijk aan de minder drukke examenperiode (#Falafel is gelegen in de studentenbuurt), maar de koelkast met dranken is maar magertjes gevuld. De kapitein kan slechts kiezen uit Fanta, Ice Tea en water. Een Ice Tea dan maar. Verder opteert hij voor de Hummus Obsession, één van het achttal verschillende falafelbereidingen op het menu. Een slaatje mag je blijkbaar zelf samenstellen aan de salad bar. Zo leidt de kapitein toch af uit het feit dat hij een klein plastic bakje meekrijgt van de weinig spraakzame maar vriendelijke Egyptische man achter de toog. Dat hij weinig spraakzaam is lijkt vooral te liggen aan het feit dat hij geen woord Nederlands spreekt. Engels blijkt gelukkig wel tot zijn talenkennis te behoren.
De salad bar is niet echt indrukwekkend te noemen, iets wat ook van de rest van het interieur gezegd kan worden, als je het al een interieur kan nóemen. De ingrediënten zijn niet echt in overvloedige porties aanwezig maar zijn gelukkig wel vers: de usual suspects in elke salad bar zoals ijsbergsla, komkommer, tomaat, maïskorrels, ui, olijven en groene pepers, met daarnaast ook iets originelere toevoegingen als Midden-Oosterse aardappel- en wortelsalade.
Maar waar het uiteindelijk om draait in een zaak die zichzelf ‘Hashtag Falafel’ pleegt te noemen, is toch de falafel, nietwaar? Na een dikke 5 minuten mag de kapitein zijn exemplaar gaan halen aan de toog. Een exemplaar dat er weliswaar zeer eenvoudig, maar toch best smakelijk uitziet. Veel is het uiteindelijk niet: een donker pitabroodje dat net uit een plastic verpakking is gehaald en even in een broodrooster gestoken werd, gevuld met 3 falafelballetjes en tahinsaus (een smeuïge pasta op basis van sesamzaad). De balletjes falafel zijn geslaagd: krokant met een zachte vulling en niet te vettig. De hummus past er goed bij.
Dat er vooral gecaterd wordt naar studenten is duidelijk, en er wordt meer afgehaald en ‘gedeliverood’ dan dat er ter plekke gegeten wordt. Maar heel soms kan je studenten ook geen ongelijk geven: #Falafel houdt het misschien wel heel erg basic, maar ook gewoon goedkoop en, toegegeven, best smakelijk. #Falafel is ook nog ‘s 100% vegetarisch, en het doelpubliek lijkt de weg naar deze plek gevonden te hebben: op de tijd dat Captain Critic zijn falafel naar binnen werkt, komen er maar liefst 3 jonge Filip Watteeuw-lookalikes een bestelling afhalen. Ongetwijfeld om met hun falafel op de bakfiets terug huiswaarts te keren, en die daar op te eten in het gezelschap van hun ongewassen hond, een paar patchouli-geurkaarsen en een streepje Ozark Henry op de achtergrond. De horror. Geef Captain Critic dan maar de schrale, ongezellige en iets te koude setting van #Falafel zelf. Ozark Henry zeg. En dat terwijl je probeert te eten. Stel je voor.
Op de website van #Falafel blijkt toch wel dat de uitbaters trots zijn op de eigen Egyptische falafel. Bijna even trots als generaal al-Sisi op zijn dagelijkse portie mensenrechtenschendingen. Er wordt zelfs beweerd dat #Falafel de beste falafel van Gent serveert. Daar kan de kapitein voorlopig maar weinig tegen in brengen, vooral wegens gebrek aan falafelervaring dan. Als er wat moeite zou gedaan worden om het binnen in de zaak wat gezelliger (lees misschien: draaglijker) te maken, kan er misschien ooit zelfs nog een extra ster van af. Maar nu nog niet.
Het ligt waarschijnlijk aan de minder drukke examenperiode (#Falafel is gelegen in de studentenbuurt), maar de koelkast met dranken is maar magertjes gevuld. De kapitein kan slechts kiezen uit Fanta, Ice Tea en water. Een Ice Tea dan maar. Verder opteert hij voor de Hummus Obsession, één van het achttal verschillende falafelbereidingen op het menu. Een slaatje mag je blijkbaar zelf samenstellen aan de salad bar. Zo leidt de kapitein toch af uit het feit dat hij een klein plastic bakje meekrijgt van de weinig spraakzame maar vriendelijke Egyptische man achter de toog. Dat hij weinig spraakzaam is lijkt vooral te liggen aan het feit dat hij geen woord Nederlands spreekt. Engels blijkt gelukkig wel tot zijn talenkennis te behoren.
De salad bar is niet echt indrukwekkend te noemen, iets wat ook van de rest van het interieur gezegd kan worden, als je het al een interieur kan nóemen. De ingrediënten zijn niet echt in overvloedige porties aanwezig maar zijn gelukkig wel vers: de usual suspects in elke salad bar zoals ijsbergsla, komkommer, tomaat, maïskorrels, ui, olijven en groene pepers, met daarnaast ook iets originelere toevoegingen als Midden-Oosterse aardappel- en wortelsalade.
Maar waar het uiteindelijk om draait in een zaak die zichzelf ‘Hashtag Falafel’ pleegt te noemen, is toch de falafel, nietwaar? Na een dikke 5 minuten mag de kapitein zijn exemplaar gaan halen aan de toog. Een exemplaar dat er weliswaar zeer eenvoudig, maar toch best smakelijk uitziet. Veel is het uiteindelijk niet: een donker pitabroodje dat net uit een plastic verpakking is gehaald en even in een broodrooster gestoken werd, gevuld met 3 falafelballetjes en tahinsaus (een smeuïge pasta op basis van sesamzaad). De balletjes falafel zijn geslaagd: krokant met een zachte vulling en niet te vettig. De hummus past er goed bij.
Dat er vooral gecaterd wordt naar studenten is duidelijk, en er wordt meer afgehaald en ‘gedeliverood’ dan dat er ter plekke gegeten wordt. Maar heel soms kan je studenten ook geen ongelijk geven: #Falafel houdt het misschien wel heel erg basic, maar ook gewoon goedkoop en, toegegeven, best smakelijk. #Falafel is ook nog ‘s 100% vegetarisch, en het doelpubliek lijkt de weg naar deze plek gevonden te hebben: op de tijd dat Captain Critic zijn falafel naar binnen werkt, komen er maar liefst 3 jonge Filip Watteeuw-lookalikes een bestelling afhalen. Ongetwijfeld om met hun falafel op de bakfiets terug huiswaarts te keren, en die daar op te eten in het gezelschap van hun ongewassen hond, een paar patchouli-geurkaarsen en een streepje Ozark Henry op de achtergrond. De horror. Geef Captain Critic dan maar de schrale, ongezellige en iets te koude setting van #Falafel zelf. Ozark Henry zeg. En dat terwijl je probeert te eten. Stel je voor.
Op de website van #Falafel blijkt toch wel dat de uitbaters trots zijn op de eigen Egyptische falafel. Bijna even trots als generaal al-Sisi op zijn dagelijkse portie mensenrechtenschendingen. Er wordt zelfs beweerd dat #Falafel de beste falafel van Gent serveert. Daar kan de kapitein voorlopig maar weinig tegen in brengen, vooral wegens gebrek aan falafelervaring dan. Als er wat moeite zou gedaan worden om het binnen in de zaak wat gezelliger (lees misschien: draaglijker) te maken, kan er misschien ooit zelfs nog een extra ster van af. Maar nu nog niet.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenBelachelijke review die helemaal nergens op slaat, net als de rest van deze pagina. Verwijder deze reactie ook maar, net als die van de vorige ��
BeantwoordenVerwijderen'Anoniem' is fan van Ozark Henry? Innige deelneming en veel sterkte gewenst in uw donkere, door songs van Ozark Henry gevulde dagen.
BeantwoordenVerwijderendikken try-hard maat, in derde persoon en al. tsk
BeantwoordenVerwijderenNote to self, Captain Critic: jaag de veganistische medemens niet te veel meer tegen je in het harnas. Het is een hardnekkig en hardvochtig volkje. Zij het dan lichtjes ondervoed.
BeantwoordenVerwijderenApart, ik had na het lezen van deze review geen 1 ster verwacht. De review leest als een 2.5.
BeantwoordenVerwijderenDagadegijniebepalenhe! (om het met de woorden van onze minister-president te zeggen)
Verwijderen