VOS
Waar vroeger lunchcafé Walry gevestigd was, bevindt zich nu al enige tijd VOS. Deels koffiebar, deels lunchplek, deels foodsharing-restaurant. Elk gerecht wordt in het midden van de tafel gezet en gedeeld per twee. Of met de woorden van VOS zelf: ‘a joy shared is a joy doubled’.
VOS heeft een groot en aangenaam binnenterras waar je vergeten zou dat je vlakbij de Zwijnaardsesteenweg zit. Maar ook binnen is het aangenaam zitten. Gesteld dat je de deur kan vinden. Die is namelijk vakkundig verstopt in een hoekje, waardoor Captain Critic eerst enkele ogenblikken als een volstrekte randdebiel voor het raam heen en weer staat te draaien, in het volle zicht van gasten en personeel. Het zou een soort gedragsexperiment kunnen zijn: hoe reageert de kapitein op deze omstandigheden? Kruipt hij vol schaamte onder een terrastafeltje in de ijdele hoop dat niemand hem gezien heeft? Gooit hij, overmand door agressie, één van de terrastafeltjes door het raam alvorens het op een lopen te zetten? Of gaat hij toch maar verder op zoek naar de ingang?
De gelukkigen die de deur toch weten te vinden zullen merken dat het aantal tafeltjes en couverts binnen beperkt is, terwijl je in de open keuken de chefs kan volgen in hun noeste arbeid. De bediening loopt uiterst vlot: al snel is de bestelde gin tonic daar, vergezeld van enkele stukken brood met tzatziki. Eenvoudig maar lekker. Niet veel later worden ook de pintxos geserveerd. In het geval van de kapitein gegrilde padronpepertjes en txistorra-worstjes, niet uit het Baskenland blijkbaar, maar uit Galicië. Waar de worstjes ook vandaan komen: de txistorra’s zijn geslaagd. Vettige chorizo-achtige varkensworstjes. Zoals de kapitein zijn varkensworstjes graag heeft. Ook de groene padronpepertjes vallen in de smaak: met aardig wat olijfolie en bestrooid met flinke stukken grof zout.
Terwijl hij van zijn pintxos geniet heeft Captain Critic tijd om de kaart te bestuderen. Die is onderverdeeld in 3 categorieën met telkens 4 gerechten: ‘veggie’, ‘fish’ en ‘meat’. Daaruit kiest de kapitein panipuri (streetfood uit India - veggie), larb duck (streetfood uit Laos - meat) en softshellcrab met green papaya salad (fish). Hoewel krab strikt genomen natuurlijk helemaal geen vis is. De kapitein wil VOS in deze echter graag vergeven aangezien hij ten volle begrijpt dat een categorie ‘geleedpotigen’ op de menukaart niet zo appetijtelijk zou wezen.
Snel, eigenlijk zelfs iets té snel - de pintxos zijn nog niet op -, wordt de panipuri door één van de chefs op tafel gezet. Zoals die laatste echter zelf aanhaalt: een ramp is dat niet, gezien die koud geserveerd worden. De panipuri zelf zorgen voor een smaakexplosie. De holle, krokant gefrituurde ‘puri’, gevuld met een bereiding op basis van tamarinde, chili, aardappel en kikkererwten wordt volgegoten met een vloeistof op smaak gebracht met o.a. koriander. Krokant, smeuïig, pikant, fris én vol van smaak. Een voltreffer.
Dan komt de softshellcrab, in het geheel gefrituurd en geserveerd met een fris Aziatisch slaatje en een soort sesammayonaise. Opnieuw heerlijk frisse smaken, waarbij ook gedacht is aan textuur om de ervaring compleet te maken. Iets wat ook het geval is bij het laatste hoofdgerecht: de Laotiaanse ‘larb duck’. Een lauw geserveerde vleessalade (in dit geval eend) in een slablad met limoen, gepofte rijst, mango en zoetig mangopoeder. Heerlijke, voor de Westerse tong verrassende smaakcombinaties zorgen opnieuw voor een geslaagd gerecht. Een glas rode Côtes du Rhône (grenache/syrah/mourvèdre) en een glas rosé Côtes du Rhône van dezelfde druivensoorten drinken lekker weg bij het Aziatische geweld van de verschillende hoofdgerechten.
Hoewel de kapitein eigenlijk best voldoende gegeten heeft kan er gerust nog een churro met chocoladesaus bij. Vooral de chocoladesaus is bij VOS stukken verfijnder dan de versie die je ook bij ons tegenwoordig steevast op kermissen allerhande terugvindt. Lekker. Zelfs na een Japanse Nikka-whisky is de deur bij het naar buiten gaan eenvoudiger te vinden dan bij het naar binnen gaan. De kapitein keert tevreden huiswaarts terug. Ja hoor, VOS is een meerwaarde in Gent. Maar dat wist Lieutenant Luxury Food u reeds eerder te vertellen.
VOS heeft een groot en aangenaam binnenterras waar je vergeten zou dat je vlakbij de Zwijnaardsesteenweg zit. Maar ook binnen is het aangenaam zitten. Gesteld dat je de deur kan vinden. Die is namelijk vakkundig verstopt in een hoekje, waardoor Captain Critic eerst enkele ogenblikken als een volstrekte randdebiel voor het raam heen en weer staat te draaien, in het volle zicht van gasten en personeel. Het zou een soort gedragsexperiment kunnen zijn: hoe reageert de kapitein op deze omstandigheden? Kruipt hij vol schaamte onder een terrastafeltje in de ijdele hoop dat niemand hem gezien heeft? Gooit hij, overmand door agressie, één van de terrastafeltjes door het raam alvorens het op een lopen te zetten? Of gaat hij toch maar verder op zoek naar de ingang?
De gelukkigen die de deur toch weten te vinden zullen merken dat het aantal tafeltjes en couverts binnen beperkt is, terwijl je in de open keuken de chefs kan volgen in hun noeste arbeid. De bediening loopt uiterst vlot: al snel is de bestelde gin tonic daar, vergezeld van enkele stukken brood met tzatziki. Eenvoudig maar lekker. Niet veel later worden ook de pintxos geserveerd. In het geval van de kapitein gegrilde padronpepertjes en txistorra-worstjes, niet uit het Baskenland blijkbaar, maar uit Galicië. Waar de worstjes ook vandaan komen: de txistorra’s zijn geslaagd. Vettige chorizo-achtige varkensworstjes. Zoals de kapitein zijn varkensworstjes graag heeft. Ook de groene padronpepertjes vallen in de smaak: met aardig wat olijfolie en bestrooid met flinke stukken grof zout.
Terwijl hij van zijn pintxos geniet heeft Captain Critic tijd om de kaart te bestuderen. Die is onderverdeeld in 3 categorieën met telkens 4 gerechten: ‘veggie’, ‘fish’ en ‘meat’. Daaruit kiest de kapitein panipuri (streetfood uit India - veggie), larb duck (streetfood uit Laos - meat) en softshellcrab met green papaya salad (fish). Hoewel krab strikt genomen natuurlijk helemaal geen vis is. De kapitein wil VOS in deze echter graag vergeven aangezien hij ten volle begrijpt dat een categorie ‘geleedpotigen’ op de menukaart niet zo appetijtelijk zou wezen.
Snel, eigenlijk zelfs iets té snel - de pintxos zijn nog niet op -, wordt de panipuri door één van de chefs op tafel gezet. Zoals die laatste echter zelf aanhaalt: een ramp is dat niet, gezien die koud geserveerd worden. De panipuri zelf zorgen voor een smaakexplosie. De holle, krokant gefrituurde ‘puri’, gevuld met een bereiding op basis van tamarinde, chili, aardappel en kikkererwten wordt volgegoten met een vloeistof op smaak gebracht met o.a. koriander. Krokant, smeuïig, pikant, fris én vol van smaak. Een voltreffer.
Dan komt de softshellcrab, in het geheel gefrituurd en geserveerd met een fris Aziatisch slaatje en een soort sesammayonaise. Opnieuw heerlijk frisse smaken, waarbij ook gedacht is aan textuur om de ervaring compleet te maken. Iets wat ook het geval is bij het laatste hoofdgerecht: de Laotiaanse ‘larb duck’. Een lauw geserveerde vleessalade (in dit geval eend) in een slablad met limoen, gepofte rijst, mango en zoetig mangopoeder. Heerlijke, voor de Westerse tong verrassende smaakcombinaties zorgen opnieuw voor een geslaagd gerecht. Een glas rode Côtes du Rhône (grenache/syrah/mourvèdre) en een glas rosé Côtes du Rhône van dezelfde druivensoorten drinken lekker weg bij het Aziatische geweld van de verschillende hoofdgerechten.
Hoewel de kapitein eigenlijk best voldoende gegeten heeft kan er gerust nog een churro met chocoladesaus bij. Vooral de chocoladesaus is bij VOS stukken verfijnder dan de versie die je ook bij ons tegenwoordig steevast op kermissen allerhande terugvindt. Lekker. Zelfs na een Japanse Nikka-whisky is de deur bij het naar buiten gaan eenvoudiger te vinden dan bij het naar binnen gaan. De kapitein keert tevreden huiswaarts terug. Ja hoor, VOS is een meerwaarde in Gent. Maar dat wist Lieutenant Luxury Food u reeds eerder te vertellen.
Reacties
Een reactie posten