Buffalo Bistro
In de enige echte voetbaltempel die naam waardig in ons land, bevindt er zich naast toprestaurant Horseele ook een ander etablissement. In de Buffalo Bistro kan je elke weekdag terecht voor verschillende salades, koude of warme gerechten. Wanneer je naar boven gaat in de tribunes is de bistro niet enorm makkelijk te vinden. Een gesloten witte deur zonder duidelijke aanwijzing leidt de bezoeker echter binnen in het restaurant.
Daar is het best aangenaam: lichte kleuren, veel natuurlijke lichtinval en vanzelfsprekend mogen ook enkele AA Gent-toetsen niet ontbreken. Een verschil met Horseele is dat je daar een glorieus zicht hebt op het prachtige grasveld van de Ghelamco Arena, in de Buffalo Bistro heb je dan weer een net iets minder glorieus zicht op de parking van die Ghelamco Arena. De bistro heeft dan ook geen Michelinster, Horseele wel.
Er bekruipt Captain Critic even een licht Lunch Garden-gevoel wanneer hij merkt dat je niet aan een tafel mag gaan plaatsnemen vooraleer je een dienblad hebt genomen en daarmee aan de kassa je bestelling hebt doorgegeven. Hoe dan ook: de kapitein bestelt vol-au-vent met een cola light en krijgt op zijn dienblad een buzzer mee die een signaal zal geven wanneer zijn vol-au-vent klaar is. In volle afwachting van het weerklinken van de Buffalomars, ’t Vliegerken van Walter De Buck of Kernkraft 400 van Zombie Nation is het toch wat ontgoochelend als de buzzer al snel een toonloos gepiep voortbrengt. De ontgoocheling spoelt de kapitein echter al snel door in de wetenschap dat zijn vol-au-vent bijgevolg klaar is.
Die vol-au-vent ziet er best wel lekker uit. Een groot bord en een dito portie frieten. Onder het bord ligt een papieren placemat met daarop onder andere enkele spelers van de Gantoise. Men begrijpt dat een bistro als deze in het Brugse Jan Breydel-stadion nooit zou aanslaan. Beeld je in dat je een placemat voorgeschoteld krijgt met daarop de gezichten van Timmy Simons, of - de horror! - Ruud Vormer. Je eetlust is direct weg. Voor minstens een aantal weken. Maar terug naar de vol-au-vent: die is smakelijk, en geeft toch zeker de indruk vers gemaakt te zijn. De beste vol-au-vent die de kapitein in Gent al gegeten heeft, is het echter zeker niet. Een videetje ontbreekt uiteraard niet, het is zelfs een vederlicht videetje. Het weegt haast even licht als de Club Brugge-defensie in de Champions League. De frietjes tot slot zijn smakelijk, de portie eigenlijk zelfs wat te groot.
Zaalbediening is er niet, je dienblad moet je dus zelf gaan wegzetten, wat toch weer voor een Lunch Garden-gevoel zorgt, iets wat misschien toch vermeden zou kunnen worden. Voor een self-servicebistro kan je de prijzen overigens niet bepaald laag noemen (€ 18,50 voor vol-au-vent), maar ja, het stadion moet natuurlijk afbetaald worden. Alsook het loon van Hein Vanhaezebrouck, gezegend zij zijn naam.
Daar is het best aangenaam: lichte kleuren, veel natuurlijke lichtinval en vanzelfsprekend mogen ook enkele AA Gent-toetsen niet ontbreken. Een verschil met Horseele is dat je daar een glorieus zicht hebt op het prachtige grasveld van de Ghelamco Arena, in de Buffalo Bistro heb je dan weer een net iets minder glorieus zicht op de parking van die Ghelamco Arena. De bistro heeft dan ook geen Michelinster, Horseele wel.
Er bekruipt Captain Critic even een licht Lunch Garden-gevoel wanneer hij merkt dat je niet aan een tafel mag gaan plaatsnemen vooraleer je een dienblad hebt genomen en daarmee aan de kassa je bestelling hebt doorgegeven. Hoe dan ook: de kapitein bestelt vol-au-vent met een cola light en krijgt op zijn dienblad een buzzer mee die een signaal zal geven wanneer zijn vol-au-vent klaar is. In volle afwachting van het weerklinken van de Buffalomars, ’t Vliegerken van Walter De Buck of Kernkraft 400 van Zombie Nation is het toch wat ontgoochelend als de buzzer al snel een toonloos gepiep voortbrengt. De ontgoocheling spoelt de kapitein echter al snel door in de wetenschap dat zijn vol-au-vent bijgevolg klaar is.
Die vol-au-vent ziet er best wel lekker uit. Een groot bord en een dito portie frieten. Onder het bord ligt een papieren placemat met daarop onder andere enkele spelers van de Gantoise. Men begrijpt dat een bistro als deze in het Brugse Jan Breydel-stadion nooit zou aanslaan. Beeld je in dat je een placemat voorgeschoteld krijgt met daarop de gezichten van Timmy Simons, of - de horror! - Ruud Vormer. Je eetlust is direct weg. Voor minstens een aantal weken. Maar terug naar de vol-au-vent: die is smakelijk, en geeft toch zeker de indruk vers gemaakt te zijn. De beste vol-au-vent die de kapitein in Gent al gegeten heeft, is het echter zeker niet. Een videetje ontbreekt uiteraard niet, het is zelfs een vederlicht videetje. Het weegt haast even licht als de Club Brugge-defensie in de Champions League. De frietjes tot slot zijn smakelijk, de portie eigenlijk zelfs wat te groot.
Zaalbediening is er niet, je dienblad moet je dus zelf gaan wegzetten, wat toch weer voor een Lunch Garden-gevoel zorgt, iets wat misschien toch vermeden zou kunnen worden. Voor een self-servicebistro kan je de prijzen overigens niet bepaald laag noemen (€ 18,50 voor vol-au-vent), maar ja, het stadion moet natuurlijk afbetaald worden. Alsook het loon van Hein Vanhaezebrouck, gezegend zij zijn naam.
Reacties
Een reactie posten