De Buffel

(website)

Het interieur en het meubilair van De Buffel doen alvast meer aan als dat van een café dan als dat van een restaurant, maar dit is dan ook een eetcafé. Er wordt steeds plaats vrijgehouden voor zij die gewoon iets willen komen drinken. De stoelen en tafels lijken recht uit een vooroorlogs volkscafé te stammen en achter de toog valt een plank te ontwaren met enkele zakjes paprikachips. Ja, enkele zakjes paprikachips, zoals in een voetbalkantine. Volkser kan haast niet of er zou een duivenmelker in een blauwe overall achter de toog moeten staan. Met een sanseveria op zijn hoofd. Ook al is het vanzelfsprekend niet uitgesloten dat het interieur, inclusief nostalgische zakjes chips, op slinkse wijze door een interior decorator is samengesteld, aangenaam en gezellig is het resultaat wel degelijk.

’s Avonds kan er enkel gekozen worden uit verschillende hapjes, te vinden op een krijtbord aan de muur. Het verkleinwoord ‘hapje’ is ietwat misleidend aangezien 4 à 5 ‘hapjes’ zouden moeten volstaan voor een tafel van vier. De hapjes zijn zo samengesteld dat ze gedeeld mogen worden door het volledige tafelgezelschap. Na een geslaagde Dark & Stormy (een Caribische cocktail met bruine rum en ginger beer) worden alle gerechten tegelijk op de plots wel heel krap geworden tafel gezet. De no-nonsense gedresseerde borden zien er echter stuk voor stuk smakelijk uit, en daar heeft Captain Critic gerust wat ellebogenwerk voor over.


Blauwe leng op krokante boerenkool: de kapitein moet eerlijk toegeven dat hij niet wist wat een blauwe leng was, maar het is dus blijkbaar - met dank aan goede vriend Wikipedia - een kabeljauwachtige. De vis is fish-and-chips-gewijs in beslag gefrituurd en de boerenkool is eveneens in het frietvet gegooid: een geslaagde combinatie. Gemarineerd ibérico-buikspek met mesclunsalade: welbeschouwd eigenlijk niet meer dan een chique, Franse benaming voor een gemengd slaatje, maar de combinatie met de dikke stukken gebakken spek is smakelijk. Buffelboulet met warmoes: een majestueuze bal gehakt met warmoes (snijbiet) door het vlees gedraaid, en dat in een heerlijke vleesjus. De garnaalkroket is lekker en huisbereid maar imponeert het minst, misschien net doordat dit het meest klassieke gerecht is.

Kiezen is altijd verliezen, en daarom neemt de kapitein maar alle desserts die op het krijtbord staan: taart van bloedappelsien met amandel, chocoladetaart en vanille-ijs met braambessencoulis. Stuk voor stuk reusachtige porties, en de chocoladetaart (schande!) wordt zelfs niet volledig opgegeten. Wanneer vervolgens ook de rekening heel erg blijkt mee te vallen, zal het geen verbazing wekken dat de kapitein na zijn bezoek aan De Buffel meer dan tevreden huiswaarts kan keren.