Captain Critic

( website ) Op de website van bar annex restaurant Neuf Mille staat een tekst van Herman Brusselmans (Vlaams schrijver, columnist, befkoning) waarin de auteur zijn liefde betuigt voor deze zaak. Mooie woorden die Captain Critic nieuwsgierig maken en tot een bezoek aansporen. De bar bevindt zich op de benedenverdieping van waaruit je uitzicht hebt op de open keuken. In een hip decor nuttigt de kapitein alvast zijn aperitief: een gin tonic met Colombiana gin, peperbolletjes, zoethout en een stuk houtskool. Van dat laatste ingrediënt zou het algemene kennis moeten zijn dat het enkel thuishoort in een barbecue. Het geeft de gin tonic daarnaast ook nog eens een grijzig kleurtje, een kleur die Captain Critic liefst enkel associeert met zijn boekhouder. De huisgemaakte chips van pastinaak vallen wel in de smaak. In de eetzaal op de bovenverdieping opteert de kapitein voor het menu Neuf Mille. Een amuse op basis van een garnaalmousse en zeewier wordt gevolgd door Gentse kop ...

( website ) Niet zelden is Captain Critic met verstomming geslagen als hij geconfronteerd wordt met de oeverloze creativiteit waarmee menig restaurateur zijn zaak een naam geeft. Zo ook weer in dit etablissement: een Grieks restaurant dat de geniaal toepasselijke naam ‘De Griek’ heeft meegekregen. Bril-jant. De patron (Giorgios? Ioannis? Konstantinos?) is een rasechte Griek en het interieur is heerlijk kitsch: we zien schilderijen van Griekse eilandjes, muurschilderingen van Griekse goden en - waarom ook niet, moet de patron (Angelos? Christos? Nikos?) gedacht hebben - een aquarium met subtropische visjes. Na een mavrodaphne (een soort Griekse porto) volgt een reusachtige portie mezze. Calamares, keftedes, feta, dolma’s, tarama en nog veel meer zorgen ervoor dat de kapitein nog voor het hoofdgerecht met een min of meer voldaan gevoel opgezadeld zit. Te grote portie of niet, het bord mezze is meer dan geslaagd. Het hoofdgerecht is giouvetsi, een ovenschotel met lamsvlees...

( website ) Voor ondergetekende hoeven het zeker niet elke keer Michelinsterren of Gault&Millau-zaken te zijn. Nee, er mogen al eens papieren onderleggers op tafel liggen zoals in brasserie Klaverblad in Oostakker het geval is. Het voordeel van een brasserie is dat de porties van de gerechten doorgaans behoorlijk copieus zijn. De kapitein beslist dus om geen voor- maar enkel een hoofdgerecht te nemen. De ober is duidelijk trots op wat hij serveert en presenteert het aperitiefhapje als ware het een briljante avant-gardistische Peter Goossens-achtige creatie, en niet een eenvoudig maar smakelijk kommetje dagsoep. De ober in kwestie hoort door zijn taalgebruik en gedragingen overigens eerder thuis in de Comme Chez Soi dan in een brasserie (of vindt dat althans van zichzelf). Hij mocht gerust iets minder stiff-upper-lip zijn, maar vriendelijk is hij gelukkig wel. Wanneer het hoofdgerecht op tafel komt verschijnt er al snel een gelukzalige glimlach op Captain Critics gez...

( website ) Naar De Stokerij gaat Captain Critic vooral, net als naar ‘zusterrestaurant’ Multatuli, voor de lekkere, eerlijke keuken met klassieke gerechten zonder al te veel tamtam. Je kan hier tegelijk zowel een vegetarische bakfietsbuddy (gesteld dat je die zou hebben) als een bierminnende tooghanger mee naar toe nemen. Op de kaart vind je immers een behoorlijk uitgebreide selectie aan vegetarische gerechten naast een prachtig aanbod aan Belgische bieren. Bij elk gerecht staat een biersuggestie, ook bij de nagerechten (!). Qua accommodatie is De Stokerij één van de mooiste restaurants van Gent. Het gebouw, een oude stokerij (dát had u niet zien aankomen), is gezegend met een imposante bakstenen schouw en is prachtig gerenoveerd. Een klassiek tapasbordje is een goeie manier om de honger alvast wat op te wekken. Met manchego, chorizo, serrano en olijven kan er weinig verkeerd gaan. Iets wat voor het hoofdgerecht dan weer niet geldt: kalfsniertjes moeten toch wel juist geg...

( website ) Jan Van Den Bon is al jarenlang één van de eenzame sterren aan de Gentse Michelin-hemel (wat een mooie metafoor, Captain Critic: een pluim voor jou). Uiteraard is Michelin niet de enige referentie voor de culinaire kwaliteit van een stad: in Gent gebeurt er de laatste jaren meer dan genoeg voor foodies (wat een afgrijselijk woord, Captain Critic: steek die pluim van daarnet maar in je hol), met of zonder ster. Maar Jan Van Den Bon heeft dus een Michelinster, en dan verwacht je toch nog altijd iets extra. De zaak is gevestigd in een prachtig statig herenhuis en is gezegend met een heel klassiek interieur. Klassiek in die mate dat je geneigd bent om te denken: “goh, dit is toch wel een klassiek interieur zeg” of “amai, dit interieur is klassiek”. De gastvrouw is niet onvriendelijk maar de kapitein kan haar toch niet anders omschrijven dan als een mix tussen een kleuterjuffrouw en een Gestapo-officier. Een zestal verschillende hapjes vormen het startschot va...

( website ) Na De Vitrine is De Superette het tweede Gentse initiatief van Kobe Desramaults. De oude Superette Edwin is prachtig omgebouwd tot een sfeervol restaurant met volledig open keuken. De kaart is beperkt maar doet spontaan watertanden. Als snack bij het aperitief kiest de kapitein voor kaasstengels met een lekker bittere bierdip. Snel daarna volgt het eerste van de drie hoofdgerechten: mosselen met lavas en cider. Net zoals de hele avond het geval zal zijn wordt het gerecht in het midden van de tafel gezet, voor alle tafelgenoten: sharing is caring. Het brood bij de maaltijd is overigens niet minder dan fantastisch, wat niet hoeft te verbazen aangezien de Superette overdag ook een bakkerij is, met échte houtoven. Uit die houtoven komt ook het tweede hoofdgerecht: een fabuleuze pizza met worst en broccoli. De kokkin komt die zelf aan tafel brengen en heeft de briljante suggestie om het mosselvocht van het vorige gerecht te laten staan en de pizzakorst daari...

( website ) Villa Johanna is gesitueerd langs de Antwerpsesteenweg in een mooie villa (de oplettende lezer merkt waar de uitbaters de inspiratie voor de naam van hun restaurant vandaan haalden: extra punten voor originaliteit). Captain Critic kiest voor de menuformule en krijgt na het plaatsnemen aan tafel papier en potlood (mét gommetje) in de handen gestoken: bij elke gang kan een keuze gemaakt worden tussen een drie- à viertal gerechten. Na een eenvoudig trio van hapjes volgt een koude tomatensoep met watermeloen. De smaak doet denken aan gazpacho: niet slecht. Als voorgerecht heeft de kapitein gekozen voor zeebaars. Groot - en onaangenaam - is echter de verbazing wanneer de vis op tafel komt. Een onnozel klein bordje met daarop een stuk vis met mosterdkorst en enkele takjes zeekraal. Verder is het bordje niet gedresseerd. Erger dan de presentatie (of het gebrek daaraan) is echter dat de vis uit de diepvriezer komt. De kapitein is geen fundamentalist en zal thuis al ’s...

( website ) Niet-vleesliefhebbers wezen meteen gewaarschuwd en lezen beter niet verder. Voor zij die echter de klassieke, tijdloze schoonheid van een majestueuze, rode, gemarmerde entrecôte weten te waarderen - waarmee u overigens meteen tot de selecte vriendenkring van Captain Critic gaat behoren - heeft de kapitein een uitgelezen stek gevonden. Gillis is het culinaire project van twee broers die al decennia in het vak zitten, respectievelijk als slager en kok, en je merkt dat ze hun passie hebben meegenomen naar dit restaurant. Zo komt de zaalchef een tafeltje aanrollen met daarop een zevental verschillende rassen 6 weken gerijpte entrecôtes. Je kan bij het maken van je keuze dus rustig bekijken welk vlees je in de kuip hebt (woordspeling!). De kapitein kiest voor een vergeten ras van eigen bodem: West-Vlaams Rood. Het voorgerecht zal niet ieders cup of tea zijn, maar Captain Critic is niet minder dan euforisch over de 25 cm lange gegratineerde rundermergpijp die ...

( website ) Het is voor een lunch dat Captain Critic restaurant La Provence vereert met een bezoek. Het weer laat het toe om buiten te eten en het terras is verrassend gezellig. Het is nu ook weer niet zo dat je je onmiddellijk in de Provence waant, maar hoeft dat? Welke Franse stad kan er immers aan de parel van West-Europa tippen (Gent, voor wie het nog niet begrepen moest hebben)? Alleen al door de afwezigheid van baretten, zwart-witte horizontaal gestreepte truitjes, vrouwelijk okselhaar en dag in dag uit kikkerbillen en escargots verorberende types die Jean-Louis of Jean-François heten, heeft de thuisstad van de kapitein een streepje voor op eender welk hol onze zuiderburen een stad plegen te noemen. Stereotypering. Heerlijk. Een lunch dus. De duisternis van de avond mag dan wel het terrein zijn waarop Captain Critic bij voorkeur opereert maar een lunchformule biedt dan weer het voordeel van een uiterst schappelijke prijs. En dat is ook hier het geval: € 17,50 voor tw...

( website ) 't Koningshuis noemt zichzelf op zijn website "een pure grillade-bistro" maar de term hamburgerrestaurant past toch net iets beter bij deze zaak. Nagenoeg alle tafelgasten blijken hier één van de verschillende burgers op de kaart te nemen. Uitbaters hoeven zich vandaag de dag zeker niet te schamen wanneer ze hun kaart toespitsen op de hamburger in zijn meer ambachtelijke versie. Het meest succesvolle Amerikaanse culinaire exportproduct is hipper dan ooit, en dan hebben we het niet over de vele ketens maar over de luxeburger. De burger waar je € 17 voor neertelt, ook al bestaat die welbeschouwd uit dezelfde componenten als de hamburger die je van Ronald McDonald voorgeschoteld krijgt. Na het plaatsnemen krijgt de kapitein onmiddellijk een portie nachos en een papieren zakje brood op tafel. De bediening blijft overigens de hele avond snel en attent, op dit vlak geen minpunten. Het interieur is iets minder geslaagd en komt toch eerder kil en ongezell...

( website ) Chaflo & Co. Zouden de uitbaters lang nagedacht hebben over de naam van hun zaak? Captain Critic's eerste raad zou zijn om de '& Co' te laten vallen. De tweede raad om dan ook de 'Chaflo' te droppen. Toegegeven; er blijft dan weinig over, maar less is more, nietwaar? Uiteindelijk doet de naam van de zaak er niet al te veel toe, wat er op het bord verschijnt geeft de doorslag. En met wat er geserveerd wordt is er in dit restaurant weinig mis. De kapitein kiest voor een van de twee menu's op de kaart. Na een gin tonic met een eenvoudig hapje volgt een lekker licht voorgerecht: een spiesje van Coppa di Parma-ham met gegrilde groentjes. Als zakkertje volgt een glaasje (lees: kuip) vruchtenjenever. De smaak (te zoeterig) is niet Captain Critic's dada, de hoeveelheid dan weer wel. Een constante trouwens in deze zaak: de kapitein koos de optie 'menu met huiswijnen' en de flessen wit en rood blijven tijdens het diner ge...

( website ) Het gebouw waar Boem Patat zich gevestigd heeft deed nog niet zo lang geleden dienst als Indisch restaurant en dat merk je nog steeds: Indiase versieringen en hier en daar een Hindoe-godheid die je intens aanstaart (Captain Critic staart gewoon even intens terug, wat dacht u). Het zijn details die je niet direct associeert met een restaurant dat zich specialiseert in de gevulde patat. Maar so be it, het budget zal in deze keuze wel een rol gespeeld hebben en zolang het maar niet naar Calcutta ruikt kan de kapitein best leven met een Indisch interieur. Als een miljard Indiërs het kunnen, kan ondergetekende het toch ook? Het zijn volop Gentse Feesten wanneer Captain Critic Boem Patat vereert met zijn bezoek en dat zal zich de hele avond laten voelen. In negatieve zin jammer genoeg. De onderbemande bediening laat direct weten dat het meer dan een uur zal duren voor het eten geserveerd zal worden. Aangename verrassing voor de kapitein is echter dat zijn aardappel a...

( website ) Pizzeria L'Olivo wordt gerund door twee rasechte Italianen. Altijd een voordeel als het over een Italiaans restaurant gaat. Genetisch-evolutionair gezien is een Zweed of een Chinees bijvoorbeeld een minder geschikte uitbater van een ristorante Italiano dan een spaghettivreter zelf. Lijkt logisch, maar Captain Critic is toch maar weer degene bij wie u terecht kan voor inzichten als deze. Graag gedaan trouwens. Het warme en niet al te pizzeria-stereotiepe interieur is alvast uitnodigend. Bij het aperitief brengt de ober direct een hapje van het huis: twee pizzapunten belegd met mozzarella en zwarte olijven. Dit smaakt toch meer dan een portie olijven of wat borrelnootjes. Na het aperitief volgt een lekkere en - belangrijk! - niet te vettige pizza prosciutto. De uitbater vergeet eerst wel de bestelde rosé-wijn te brengen maar maakt dat na een aanmaning goed met wat Italiaanse bravoure en een aantal scusis. De man zal de dag nadien geen afgehakte paardenkop naa...

( website ) Sinds het begin van Captain Critic's missie zitten reizen naar het buitenland er voor de kapitein niet meer in. Een superheld kan de stad waarover hij waakt immers niet zomaar in de steek laten. Een bezoekje aan Mosquito Coast, een etablissement dat in het Gentse bekend staat als reiscafé annex -restaurant, lijkt dan een aangewezen oplossing om de dorst naar verre oorden te lessen. Het interieur is getooid met reisfoto's, wereldbollen en souvenirs allerhande. De kaart is een culinaire reis rond de wereld: Azië, Afrika, Latijns-Amerika ... Maar Captain Critic kiest voor Australië: kangoeroefilet met kroketten en gebakken banaan. De zeer oplettende lezer ontdekt hier minstens één ingrediënt in dat meer thuishoort op een Oost-Vlaams trouwfeest anno 1976 dan diep in het hart van de Australische outback. Of de kapitein moest zich schromelijk vergissen en de aboriginals maken al duizenden jaren lang gefrituurde, in paneermeel gerolde pureepatatjes. Hoe het...

( website ) Een Spaans/mediterraans restaurant op het dorpsplein van Oostakker? Waarom eigenlijk niet? Staat deze fiere Gentse deelgemeente immers niet bekend om haar kosmopolitisch karakter? Haar open blik op de wereld? Haar immer nieuwsgierige bereidheid vreemde culturen te verkennen, sterker zelfs, deze in haar midden op te nemen en op te slorpen? Nee, eigenlijk niet. De eerlijkheid gebiedt Captain Critic op te merken dat wie in Oostakker een restaurant wil openen, en vooral open wil hóuden, minstens één of meerdere variaties op het thema biefstuk-friet dient aan te bieden. Laat duidelijk zijn dat dit geen kritiek is op de fantastische uitvinding biefstuk-friet. Een uitvinding die zonder verpinken thuishoort in het rijtje wiel/democratie/penicilline. Een Spaans restaurant zou echter zonder moeten kunnen. De bovenvermelde overweging in acht genomen valt het de uitbaters van Canar Bizar echter niet te verwijten dat zij een aantal Vlaamse klassiekers zoals stoverij en s...

( website ) Het eerste Italiaanse restaurant dat vereerd wordt met een bezoek van Captain Critic kan zonder veel omwegen omschreven worden als een tegenvaller. Een slecht voorgevoel is er al bij het binnengaan, veroorzaakt door het ouderwetse interieur vol kitscherige versiering. Maar bon, van kitsch is er nog nooit iemand doodgegaan, en al zeker geen superheld. Van slecht eten daarentegen ... Van de bruschetta's die als voorgerecht moeten dienen zal je niet doodgaan, maar daarmee is het meest positieve ook gezegd. Het brood is zompig, de rucola is niet vers, knoflook - toch een onmisbaar bestanddeel van een goeie bruschetta - valt niet te ontwaren en tot overmaat van ramp hebben de tomaten een vreemde smaak, alsof ze nog niet rijp zijn. Als hoofdgerecht kiest de kapitein voor een specialiteit van het huis: de pizza Italia Grill met mozzarella, gorgonzola en pesto. Best lekker maar véél te vettig. Als je kiest voor een pizza met 2 kazen en pesto mag je je wel aan wa...

( website ) Vintage is een wijnbar en -winkel waar je naar het schijnt ook heel lekker kan eten. Maar laat dat laatste maar over aan het oordeel van Captain Critic, in wie u intussen een ongebreideld vertrouwen heeft gekregen. Terwijl de kapitein plaats neemt aan een iets te kleine tafel valt het stijlvolle interieur direct in de smaak. Aan de bar hangen ook enkele hipsters aan een gin tonic te lurken. Die hipsters zullen daar de hele avond blijven hangen. Zonder iets te eten nota bene; hip zijn kost geld en dan is er geen budget meer over voor secundaire behoeften als voedsel. De ober die de bestelling komt opnemen is er één van het type dat ongetwijfeld graag 'iets in de showbizz zou willen doen'. Als voorgerecht zet die ober wel een persoonlijke favoriet van ondergetekende op tafel: zwezerik, in dit geval vergezeld van witte asperges, geitenkaas en - de horror! - een eetbaar bloemetje. Bloemen horen eerder plaats op een vensterbank dan op een bord maar we ga...

( website ) De gehaktbal. Exponent van pure Vlaamse nostalgie en schoonheid. Wim Ballieu's restaurant in het centrum van Gent heeft een award winning concept en is een oprechte ode aan de gehaktbal in al zijn glorie. Balls & Glory is vooral een ideale zaak voor een snelle lunch, dus brengt Captain Critic 's middags een bezoek aan Ballieu's etablissement. Ballieu zelf staat niet in de zaak; hij laat het dagdagelijkse beheer over aan zijn personeel, dat het overigens uitstekend doet. De bediening is heel snel: de kapitein is nauwelijks goed en wel gezeten aan de lange gemeenschappelijke ijzeren tafel of daar is zijn bord al: twee verschillende sausjes en een flinke portie stoemp met daarbovenop de meest glorieuze bal gehakt die ooit het pad van de kapitein gekruist heeft. De gehaktballen van Balls & Glory zijn steeds voorzien van een liquide vulling en deze bal zit propvol béarnaisesaus. Het effect bij het aansnijden van de bal is net hetzelfde als dat bi...